Coronatijd
We hebben er allemaal mee te maken gehad. Dat stomme virus. We hebben helaas van veel mensen afscheid moeten nemen. We zijn veel binnen moeten blijven. En we hebben bekenden al lang niet meer gezien of gevoeld. Maar zo langzaam aan ontwaken we weer. Maar diegenen die we verloren hebben zien we niet meer. Triest. Zeker als het afscheid maar in beperkte kring plaats kon vinden. Maar na deze regen komt er toch ook weer zonneschijn. We mogen er weer langzaam op uit. Ik heb dikwijls in deze tijd horen zeggen: En, zouden de mensen er iets van geleerd hebben. Daarvoor moet je wel de goede zaken van deze akelige tijd kunnen zien. En die waren er ook. Het verkeer werd een stuk minder, de luchtverontreiniging nam af, je zag meer gezinnen samen fietsen, de mensen werden een stuk rustiger, er was meer ruimte voor gezelligheid, er werden weer gezelschapsspelen gespeeld, je had meer aandacht voor de ander die alleen was of zich alleen voelde. Maar het allerbelangrijkste vond ik toch wel dat heel veel medeburgers eens na gingen denken. Moest het allemaal wel zo zoals het was? Was het voor de coronatijd echt wel zo goed zoals we allemaal dachten? Waren we niet een heel stuk door- of dolgedraaid? Ik heb veel over vroeger nagedacht in deze coronatijd. Aan de tijd dat we elkaar nog moesten helpen als buurt onder elkaar, toen we nog heel veel plaatsen op de fiets bezochten, toen we vooral thuis de gezelligheid zochten, toen we samen speelden op het grasveldje, toen we meer tijd hadden voor elkaar, toen we niet alles hoefden te hebben omdat we niet wisten dat de ander ietsje meer had. Als we van die tijd een stukje terug kunnen voelen en nu in praktijk gaan brengen, dan heeft die coronatijd toch nog iets positiefs gebracht. Ik hoop dat dat echt gaat gebeuren.
0
beoordelingen